Hergebruikte materialen en hoeveelheden
Noordhollandse damwandplanken, verzaagd tot een totaal van 10 lopende kilometer lamellen door Pieter Dros.
Het project
Het Waddeneiland Texel heeft een intense relatie met de zee. Honderden jaren lang bedienden de bewoners zich van het aangespoelde wrakhout afkomstig van gestrande of vergane schepen, voor de bouw van hun schuren en huizen. Het museum van Jutters en zeelui eert deze traditie niet enkel met zijn collectie, maar ook via zijn architectuur.
Het gevelmateriaal van het museum bestaat uit lamellen afkomstig van azobé damwanden uit het Noordhollands Kanaal. Een medewerker van Mecanoo architecten kwam de wanden op het spoor nadat hij contact had opgenomen met het CO2 meldpunt van de Provincie Noord-Holland met de vraag naar gebruikt waterbouwhout. Hij werd doorgestuurd naar een aannemer in de Kop van Noord-Holland, die in opdracht van Rijkswaterstaat bezig was de 25 jaar oude damwanden uit het Noordhollands kanaal te vervangen. De damwandplanken gingen op transport naar Texel en zijn daar door de lokale houtzager Pieter Dros tot lamellen gezaagd. Het leverde ongeveer 10 kilometer zaagwerk op dat de voor- en achtergevel bedekt, alsook de daken.
De ongezaagde kanten werden aan de zichtbare zijde van de gevels geplaatst, wat een mooi verweerd kleurenspel oplevert na een decennialang verblijf onder water: wit, grijs, roestrood, paarsig, bruin. Daarnaast passen ook de verkrommingen (van het overigens sterke hout) perfect bij een maritiem museum.
De doorsnede van de lamellen meet 5 x 5 cm. Ze werden geplaatst met tussenruimtes van 7 cm. Hierdoor wordt de gevel transparent, en wordt het interieur van het museum (dat aan de binnenkant bestaat uit een glazen doos) zichtbaar. Buiten ontstaat er een afwisseling van open en beschut, binnen ontstaat er een lijnenspel van licht en schaduw.
